„Czym jest muzyka?
Może po prostu niebem,
z nutami zamiast gwiazd?”
                       Ludwik Jerzy Kern

Muzykoterapia – dziedzina posługująca się muzyką lub jej elementami w celu przywracania zdrowia lub poprawy funkcjonowania osób 
z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej (np. zaburzenia nerwicowe, zaburzenia osobowości, zaburzenia depresyjne, i inne).
Tradycje stosowania muzyki w terapii sięgają już czasów plemiennych, kiedy szaman w czasie rytuałów leczniczych stosował śpiew,
grę na instrumentach i taniec.

Podstawowym środkiem oddziaływania w muzykoterapii jest dźwięk – muzyka, która często jest wyzwalaczem i katalizatorem przeżyć
i emocji. Ze względu na techniki stosowane obecnie w muzykoterapii zasadniczo wyróżnia się podział na:

„muzykoterapię aktywną”, do której zalicza się oddziaływania angażujące
„fizycznie” (jak śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja)

„muzykoterapię receptywną”, której podstawą jest słuchanie muzyki,
relaksacja i wizualizacja.

W sesji muzykoterapii może uczestniczyć każda osoba, bez względu na poziom jej umiejętności muzycznych, stopień niepełnosprawności ruchowej lub intelektualnej lub inny rodzaj zaburzeń. Przeciwwskazania odnoszą się jedynie do osób cierpiących
na tzw. epilepsję muzykogenną oraz w przypadkach ostrych stanów psychotycznych.Dla terapeuty oraz dla efektywności terapii liczy się przede wszystkim sam proces, zaangażowanie uczestników. Z tego też względu śpiewu czy improwizacji muzycznych, powstających
w czasie sesji muzykoterapii, nigdy nie ocenia się w kategoriach artystycznych czy estetycznych.

Modele muzykoterapii

Współcześnie na świecie istnieje kilka głównych modeli muzykoterapii, m.in.:
muzykoterapia kreatywna - zwana również muzykoterapią Nordoff-Robbins,
„Wizualizacja Kierowana z Muzyką” (Guided Imagery and Music),
muzykoterapia improwizacyjna (np. w przypadkach autyzmu dziecięcego),
muzykoterapia zorientowana analitycznie,
muzykoterapia behawioralna.